De oplettende lezer merkt op dat dit bericht niet “weer thuis” heet… Het gene waar we een klein beetje bang voor waren, “maar toch niet ging gebeuren”… is toch gebeurd. Afgelopen nacht zijn mama’s vliezen gebroken. Gelukkig was ze niet naar huis gereden vanuit Maastricht, maar blijven slapen in het Ronald McDonald huis. Papa werd uit zijn bed gehaald door de nachtzuster met de mededeling dat mama nu ook in het ziekenhuis lag, op de kraamafdeling. Dat was best even schrikken, zowel voor mama als voor papa. Gelukkig sliep Lucas diep afgelopen nacht, dus heeft niets meegekregen.

Afgelopen dag was dus een hele rare dag. Mama op bed aan de ene kant van het ziekenhuis, en Lucas in bed aan de andere kant. En papa heen en weer rennen natuurlijk. Vanaf vanmorgen sloeg de pech van de afgelopen dagen een beetje om in geluk, want Lucas zijn eerste woordjes waren om zes uur vanmorgen: “pelen” (spelen) en “bumba”, wat al weer leek op de Lucas die we kenden van voor de operatie. Na een aantal uur onhandig gedaan te hebben met speelgoed, een ingepakte hand voor het infuus en de katheterslang en -zak, kwam de uroloog langs. De katheter mocht er met hem betreft al uit, want hij begreep aan papa’s verhaal wel hoe zeer wij wilden dat Lucas snel naar huis mocht. Dat zou voor papa en mama een zorg minder betekenen. Uiteindelijk werd Lucas om 2 uur ontslagen en was hij weer zo goed als de oude. Nog een beetje pijn met plassen, maar dat zou snel over moeten gaan de komende dagen. Inmiddels waren de helpende handjes opa Ries en tante Femke ook gearriveerd in het ziekenhuis. Dat was wel fijn die hulp, vooral voor papa, die niet overal tegelijk kon zijn.

Ook mama had weer wat meer geluk, want de weeën zijn uitgebleven vandaag. Wat meer tijd om tot rust te komen dus en ons te verplaatsen naar het noorden; het ziekenhuis van Weert. Rond half 4 waren we dan ook weer bij opa en oma in Maarheeze, en kon Lucas daar verder spelen. Ook oma, die eigenlijk op vakantie was, was inmiddels alweer thuis. Heel fijn om oma in deze omstandigheden weer in de buurt te hebben en zonde van haar vakantie. Na Lucas afgezet te hebben, zijn papa en mama weer richting Weert gereden om daar te overleggen met de gynaecoloog en de verloskundige, wat het beste was om nu te doen. Conclusie was dat mama in het ziekenhuis in Weert zou blijven en de weeën af te wachten. Papa reed nog een paar keer op en neer tussen iedereen om de juiste spullen op de juiste plek te krijgen en nu dus thuis na een hele lange dag. Alleen nog even geboortekaartjes bestellen nu, want de kans is groot dat onze jongen een dezer dagen geboren gaat worden.

Opa’s, oma’s, Marina, Joost & Femke, Robert & Hanneke en verder iedereen die op afstand meeleeft: BEDANKT! Jullie hulp en berichtjes worden gewaardeerd! Hopelijk kunnen we snel eens wat terug doen!