Mama en Roan liggen nu al weer ruim 5 dagen in het ziekenhuis. Het drinken aan de borst gaat gelukkig goed, al krijgt Roan iedere voeding maar net genoeg binnen. Hij is zoals gebruikelijk wat afgevallen en hopelijk komt hij snel weer wat aan van mama’s melk. Dit weekend hebben ze een groene lamp in zijn jas geschoven, omdat Roan wat geel ziet. Zijn lever functioneert nog niet naar behoren en die lamp moet daar verbetering in brengen. Vandaag waren de waardes al wat beter, dus met een beetje geluk mogen mama en Roan morgen, of overmorgen naar huis toe. Afgelopen dagen hebben we hebben we het rustig aan gedaan met het bezoek. Natuurlijk zijn alle opa’s en oma’s meedere malen geweest, en ook Ome René, Joost, Femke, Robin, Maartje, Robert, Ellen, Marina en Lydia, Mariska en natuurlijk ook Lucas!

Voor Lucas is het allemaal wel gek. Bijkomen van zijn operatie en thuis alleen met papa, of bij opa en oma. Gelukkig heeft Lucas nog niet huilend om mama gesmeekt, wat wel zo fijn is voor papa. Lucas begrijp heel goed dat mama een baby gekregen heeft en dat die Roan heet. Hij kan het zelfs al zeggen, of in ieder geval de eerste twee letters “Ro..”. De naam eindigt iedere keer weer op andere klanken. We proberen Lucas iedere dag wel even mee te nemen naar het ziekenhuis om zo ook kennis te maken met zijn nieuwe broertje. Kan hij alvast wennen dat hij de aandacht van papa en mama zal moeten delen in de toekomst.

Hieronder nog een paar mooie foto’s van onze Roan. Hopelijk heet nu het volgende bericht toch echt “Weer thuis…” Of misschien moet ik dat gewoon maar niet uitspreken. Zo! Streep er door!